چوایران نباشدتن من مباد

باران ِ من درامتداد ِسحر درسپیده فرداها

زندگی (هر چند کوتاه) با کسی که دوستش داری ، برای به هم ریختن تمام قوانین دنیا کافیست . تمام زیبایی ها معنی خویش را باز می یابند و تمام زشتی ها از دیده پنهان می شوند ... (شاید) برای اولین مرتبه برای خودت یک رنگ قائل شوی ... اینجا جاییست که حرکت وارونه دنیا را درک میکنی.

اگر با نگاه خودت روزگار را ببینی تمام دنیا تشکیل شده از سلسله معجزات الهی که تمام آنها لایتناهی هستند ... میدانی مشکل کجاست ؟! مشکل اینجاست کلمه «انسان» از «نسیان» (به معنی فراموشی) گرفته شده . ما انسانها عادت به فراموشی داریم . «فراموشی» ، «ناسپاسی» و .... جز لاینفک بنی بشر هستند . همین موضوع باعث می شود که برخی اوقات (در اکثر مواقع) نتوانیم بدیهی ترین معجزات الهی را ببینیم . برایمان «عادی» می شوند و گذشتن از کنارشان یک «عادت» ! برای همین هم گاهی از خاطرمان می رود که «بهار» یک معجزه است و «باران» موجود در آن آکنده از عشق ! ... من هم یکی از همین انسانها هستم ، با این اختلاف که (فقط) سعی میکنم هر از گاهی این موضوعات بدیهی و عادی را باچشم بصیرت مرور کنم .

باران ِ من درانتخابات دهم خلاصه نمیشه .باران ِ من درامتداد ِسحر درسپیده فرداها ...درطلوع زیبای کعبه تجلی گرخواهدشد.چه زیباست اگراین انتظاردهم درامتدادباران ِ ظهورفرداها فقط به شوق دیداردوست ودرسبداخلاص وقرب الی الله تجلی یابد.

پس دستانت رابه من بده بامن بیاوبدان که محقق می شود همه این زیبائیها پس ازباران درطلوع درخشان آفتاب ولایت ودیانت وسیاست درراستای عدالت.....آری مامی توانیم!

دوستت دارم وطنم ای ایران.